«Κοιμήσου Περσεφόνη,
στην αγκαλιά της γης …»
και της γης στο ατέλειωτο ταξίδι, η Μνημοσύνη που σε συνοδεύει μαζί με τους αγγέλους, σου μιλά για το ταξίδι της ζωής. Για τις δύσκολες και τις ευχάριστες στιγμές. Για τους αγώνες του πολιτισμού, της προστασίας της φύσης, της Παιδείας, της δικαιοσύνης. Και τότε στάζει ένα δάκρυ από τα μάτια σου και σούρχεται να χαμογελάσεις. Σκέφτεσαι όμως τις τελευταίες στιγμές, τους πόνους, τις αδιέξοδες σκέψεις, τη θέληση να ζήσεις κι άλλο, χωρίς να μπορείς, τα αγαπημένα σου πρόσωπα που άφησες πίσω και θέλεις να αναστενάξεις βαριά.
Τώρα που κίνησες για τον πάνω ή τον κάτω κόσμο, στη ίδια πορεία των Αγγέλων και των ανέμων, τώρα που η πονεμένη ψυχή σου ψάχνει τους ουρανούς και τις μουσικές της ανάπαυσης και οι ματιές σου πηγαινοέρχονται στο αγαπημένο σου σπιτικό, στα αγαπητά πρόσωπα (που πιέζουν τη θλίψη και τις οδύνες), στα πολύχρωμα τριαντάφυλλα, τους κρίνους και τις ανεμώνες, θυμήσου τα ονείρατα της γης, τις ατέλειωτες πορείες, τις ελπίδες που μαράθηκαν στον πόνο και τις ξαφνικές και άδικες καταστάσεις της φύσης.
Και σαν η ψυχή αναζητά τους παράδεισους του ουρανού«
Σε βλέπω, Περσεφόνη,
κι ας είσαι βαθιά στη γη…»Σου μιλώ από την αγαπημένη αυλή σου, κάτω από τα δέντρα και δίπλα από τους βασιλικούς και τις τριανταφυλλιές, που τόσο αγαπούσες. Παρακαλώ τον Αίολο να οδηγήσει τις ευωδιές προς την πορεία σου …
«
Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης….»
